Βγαίνεις μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη. Περπατάς σε κεντρικούς δρόμους. Τσιμισκή, Ναβαρίνου, Αριστοτέλους. Τι πιο σύνηθες να συναντήσεις παιδιά που θα πουλούν μικροπράγματα; Βαρύ να αποδεχτείς ότι έχεις συνηθίσει στην εικόνα αυτή. Έχει γίνει μέρος της πραγματικότητάς μας. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Και η έλλειψη ενημέρωσης για τέτοια θέματα δυσκολεύει την κατάσταση.
Έτσι, την Παρασκευή βρέθηκα στην Αριστοτέλους, σε μια δράση της ΑΡΣΙΣ-Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξη Νέων για την ευαισθητοποίηση πάνω στην παιδική εργασία. Ως αφορμή είχε την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας που έχει καθιερωθεί τη 12η Ιουνίου. Κολλήσαμε όλοι από ένα αυτοκόλλητο με ένα qr-code και το όνομα ενός παιδιού που δουλεύει στο δρόμο πάνω μας. Στη διάρκεια του περιπάτου μας, σταματούσαμε, μέναμε ακίνητοι και οι περαστικοί μπορούσαν να σκανάρουν και να διαβάσουν την ιστορία του παιδιού.
Εγώ είχα το αυτοκόλλητο με το όνομα της Αντελάιντα. Όταν το σκάναρα, είδα ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας της. Έλεγε:
«Είμαι 15χρονών και είμαι από την Αλβανία. Μαζεύω σίδερα στην γειτονιά μου για να μπορέσω να αγοράσω γάλα για το παιδί μου. Είναι τριών μηνών».
Σκάναρα και άλλες ιστορίες. Για παράδειγμα της Νικόλ:
«Είμαι εφτά χρονών. Ζητάω χρήματα από τον κόσμο για να αγοράζω παιχνίδια και φαγητό για εμένα και τα έξι αδέρφια μου. Η μαμά με περιμένει κάθε μέρα στο διπλανό πάρκο».
Της Έμα:
«Είμαι η Έμα. Είμαι 7 χρονών, από την Ελλάδα. Μου αρέσει πολύ το σχολείο, αλλά δεν πάω κάθε μέρα. Ξυπνάω κάθε βράδυ στις τρεις για να πάω με την μαμά μου να μαζέψουμε ρούχα από τους κάδους και να τα πουλήσουμε. Αυτή είναι η δουλειά μας».
Του Μοχάμεντ:
«Είμαι από την Συρία και είμαι 15 χρονών. Κάθε βράδυ μαζεύω άδεια μπουκάλια από τις πλατείες. Τα πουλάω για να πάρω στους γονείς μου φαγητό. Είναι άρρωστοι».
Αυτές είναι μόλις λίγες από τις ιστορίες των εκατοντάδων παιδιών που δουλεύουν στο δρόμο και έχει εντοπίσει η ομάδα Streetwork της ΑΡΣΙΣ.
Παιδιά στα οποία, όσο και να μας στενοχωρεί καλό θα ήταν να μη δίνουμε χρήματα. Μπορούμε να τους δώσουμε κάτι να φάνε, νερό, ρούχα, παιχνίδια. Αυτός είναι ένας τρόπος που μπορούμε να τους βοηθήσουμε ουσιαστικά. Φυσικά, μπορούμε πάντα να καλέσουμε μια αρμόδια υπηρεσία και να τους ενημερώσουμε για το παιδί που εργάζεται και πού εντοπίστηκε.
Την έλλειψη ενημέρωσης την κατάλαβα και στη διάρκεια της δράσης αυτής. Οι περαστικοί ενδιαφέρονταν να διαβάσουν τις ιστορίες των παιδιών, ιδιαίτερα οι νέοι. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν γνώριζαν για την Παγκόσμια Ημέρα της Παιδικής Εργασίας. Τους φαινόταν περίεργο πόσα πολλά παιδιά εργάζονται στην πόλη ή πως δεν τους βοηθάμε πραγματικά δίνοντάς τους χρήματα. Δράσεις όπως αυτή, αποτελούν μόνο την αρχή. Η ενημέρωσή μας για το φαινόμενο της παιδικής εργασίας και τους τρόπους που μπορούμε να βοηθήσουμε είναι αναγκαία. Αν καταφέρουμε να δώσουμε πίσω τη χαμένη παιδικότητα, έστω και σε ένα παιδί, έχουμε νικήσει.
Παρασκευή Ρούσσου, φοιτήτρια Δημοσιογραφίας του Α.Π.Θ.
